5 november tv brussel

Een voorproefje van dereportage die in januari op TV Brussel verschijnt...(vanaf minuut 9:10)

http://www.tvbrussel.be/nl/video/15/brussel-vandaag-5-november

zevende dag Dhaka

Laatste dag voor vertek. Wandeling gemaakt door de grote markt. Hier kan je allerlei vis, kruiden, groenten, fruit, enz kopen. Een boottrip gemaakt en de laatste interviews gedaan. Het was zalig om nog eens op het water te varen.Het mooie uitzicht,mensen die zich in de rivier aan het wassen zijn en spelende kinderen. Wat ga ik Bangladesh missen!

zesde dag Mymesingh - Dhaka

Vandaag het ziekenhuis van Mymesingh bezocht. Hier zagen we hoe lepra wordt verzorgd. Met hun voeten zitten ze in een kom water en dan schuren ze de dode huidcellen eraf met een puinsteen. Ik zat naast een oude vrouw van rond de 70, ze had ook lepra. Ze huilde en de dokter vertaalde dat ze binnen een week terug naar huis mag, maar ze heeft geen familie waar ze bij terecht kan, geen huis, geen man en geen geld. Haar 2 dochters kunnen niet voor haar zorgen maar zekan gelukkig wel terecht bij buren.

In het ziekenhuis zelf maken ze schoenen op maat voor de lepra paciënten en om de 6 maand krijgen ze een nieuw paar, gratis! Deze schoenen krijgen ze zodat ze niet in glas ofzo zouden stappen en de wonden aan hun voeten dus niet erger kunnen maken.

Hierna zijn we naar de slums gegaan. Daar hebben we toch erge dingen gezien hoor! Mensen die met 8 in één kamertje leven. De huisjes zijn gemaakt uit golfplaten, stokken en doeken. Naast de spoorweg wonen de mensen in zelfgemaakte tentjes. Er staan foto's op de blog van wat we gezien hebben. Zo kan je een beter beeld krijgen van wat we gezien hebben!

vijfde dag Netrakona en Mymesingh

Vandaag vertrokken we heel erg vroeg naar Netrakona, waarbij we onderweg getuige waren van het slachten van vele koeien, geiten, en klein pluimvee ter ere van het offerfeest. Dat gebeurt hier gewoon op straat!

In het Damiaanziekenhuis zijn we voornamelijk gaan kijken naar het lab. Wanneer mensen TBC hebben, moeten ze 4 soorten medicatie nemen: 2 bacil-remmers en 2 bacil-killers. Wanneer mensen niet reageren op deze medicatie, is het waarschijnlijk dat ze resistente TBC hebben. Enkele jaren geleden duurde dat 3 maanden vooraleer men daar bevestiging van kreeg (de stalen moesten immers naar Antwerpen verstuurd worden) en dan was het meestal te laat. Damiaanactie - in samenwerking methetTropisch Instituut voor Geneeskunde-is er in geslaagd een andere manier te ontwikkelen om dit te onderzoeken, waardoor de tijd werd teruggedrongen naar een tweetal weken.

In de namiddag reden we door naar Mymesingh om daar een basic program te gaan bezoeken... We kwamen -na een hobbelige rit- aan bij een ex-TBC-patiënt die met de hulp van de Damiaanactie een eigen theesalon geopend heeft. HIj kocht een tv'tje en DVD-speler om volk te lokken, richtte er een primitieve cinema in en terwijl het dorp komt kijken naar een Bollywoodfilm, verkoopt hij hen thee en koekjes

.Een waar succesconcept! We worden uitgenodigd in zijn theesalon, en voelen er ons wat ongemakkelijk. Het hele dorp komt ons bekijken, de ouders van de jongeman wuiven ons met waaiers wat koelte toe en wekrijgen er koekjes a volonté. Als blanken worden we op een voetstuk geplaatst, terwijl dit zo onterecht is... Wij zijn het die verkwisten, wij zijn het die onze oogkleppen opzetten, wij zijn het die doen alsof onze neus bloedt of een ver-van-ons-bed verhaal is wanneer we op het journaal weer vreselijke beelden zien over oorlog, armoede, overstromingen,... Ik hoop dit gevoel van onbehagen echt mee te nemen naar België en er iets mee te doen!

Wanneer we het dorp verlaten, wandelt een hele bende kindjes met ons mee. Ze roepen continu: 'oei, oei', iets dat ze Mona hoorden zeggen. Joël, een klein pateeke van een jaar of negen is zo schattig dat ik hem het liefst van al mee genomen had in mijn valies...

Liefs

Annelies en Louise

vierde dag Jalchatra

(verslagje met eenHEEL VEELvertraging aangezien het internet hier gisteren niet wou meewerken, en ook de site van reismee.nlLANG plat lag)

Vandaag bezochten we het Damiaanziekenhuis in Jalchatra. Wij verblijven momenteel aan de overkant, waar de bouwkampen paviljoentjes hebben gebouwd waar ook de opleidingen voor de DOTS-medewerkers doorgaan. DOTS staat voor Directly Observed Treatment Strategy. Wanneer mensen de diagnose TBC krijgen, moeten ze een lange tijd medicatie krijgen. Helaas voelen mensen zich al snel beter en stoppen ze met hun medicatie, waardoor er een resistente vorm van TBC ontstaat. Om dit te vermijden, moeten ze hun mediactie innemen in het DOTSpunt van hun dorp waar er controle is over het feit dat ze deze medicatie wel degelijk nemen.

In het Damiaanziekenhuis verblijven er momenteel maar een klein aantal patiënten: al wie kon, is immers naar huis voor het offerfeest. De mensen met resistente TBC waren wel nog aanwezig. Zo spraken we er met drie vrouwen: Saleha, Sherfali en Aklima. De mannen van Saleha en Sherfali hebben direct na hun diagnose hun vrouw verlaten en zijn ondertussen hertrouwd. Sherfali heeft een jongetje van 6 jaar dat ze al meer dan een jaar niet gezien heeft! Schrijnende verhalen... We spraken ook met een oudere vrouw, een ex-patiente. Ze had jaren geleden lepra, maar is daarvan genezen. Toch blijven de lichaamsdelen die aangetast werden gevoelloos bij ex-leprapatiënten. Met als gevolg dat ze vaak wondes oplopen die ze niet voelen. Ook deze vrouw had een wonde die ze niet gevoeld had en bijgevolg ook niet verzorgd had. Uit schrik voor een amputatie bezocht ze geen dokter.... met als gevolg dat haar voet en haar been zo aangetast werden dat een amputatie nu onvermijdelijk is...

Gelukkig zagen we ook hoopgevende verhalen en konden we -ook al was het maar even- hun zorgen laten vergeten. Zo waren de zusjes van 7 en 10 dolblij met hun bellenblazer, en waren de 3 vrouwen blij hun verhaal eens te kunnen doen! Wie de campagnefilm zag over Roksana herinnert zich vast het magere meisje met TBC. Zij en haar zusje gingen werken in de stad Dhaka om centen te verdienen, maar liepen in plaats daarvan TBC op. Damiaanactie hielp hen aan medicatie, maar zorgde ook voor een lening zodat Roksana een winkeltje kon openen. Ondertussen is de lening afbetaald, loopt haar zaak heel goed en is Roksana heel veel kilo's bijgekomen! Straffe madam!

Liefs
Annelies en Louise

derde dag Jalchatra

Vandaag de eerste keer een ziekenhuis bezocht. Heel veel gezien op één dag. Op spoed was er een jongetje van ongeveer 12 jaar binnen gekomen met een bamboo stok in zijn hoofd, hij was aan het bloeden en was versuft. Ze hebben hem doorgestuurd naar een ziekenhuis dat nog 1uur rijden was. Ik vraag me af of hij het overleefd heeft. We hebben ook mensen ontmoet die TBC hebben, een man van 70 die nog maar 40 kg woog en die net optijd binnen kwam. Als hij een maand later was toegekomen was hij heelwaarschijnlijk overleden.Zo veel erge dinge die we hier zien. Dan besef je echt hoe goed we het hebben in Belgie.

vele groeten uit Bangladesh,

Annelies en Louise

tweede dag Jalchatra

Na een verkwikkend slaapje enen een deugddoend ontbijt (toast, ei, bananen) vertrokken we te voet richting het Damiaancentrum in Dhaka. In Dhaka zelf is geen Damiaanziekenhuis, maar vanuit de hoodstad coördineren ze de ziekenhuizen in de 14 districten (in Bengladesh zijn er 64 districten). Daar kregen we uitleg over de werking van de organistie en over de twee ziekten die ze behandelen.
Na deze uitleg, en een kort bezoekje aan een (voor de gelegenheid gebouwde) hindoetempel waar de mensen Durgha Puja vierden, kochten we wat boterkoekjes en croissants voor onderweg. Mede door het hindoefeest Durgha Puja en het offerfeest van de moslims dat er aan komt, was er een megadrukte op de baan. De tocht van 140 km nam geen 4u, maar 6u in beslag! De rit in de jeep was heel vermoeiend, hobbelig en zelfs wat gevaarlijk omdat onze chauffeur niet netjes in de rij wou wachten, maar overal tussendoor reed :-) Gelukkig kregen we heel wat interessanteuitleg van Willem, de Damiaanman ter plaatse, waardoor de rit een boeiende tocht werd!We keken onze ogen uit!
Om 19u arriveerden we dan hier, in Jalchatra, in een hospitaal van de organisatie zelf. De kip met frietjes (!) smaakte echt! En het feit dat er hier 'echte' toiletten zijn apprecieren we enorm! En de douche, waar we straks van zullen genieten, zal ook deugddoend zijn, want alles is hier stoffig!

We stellen het goed, al worden we vaak overweldigd door wat we zien! We zijn nu onze tweede dag hier en hebben nu al duizenden verhalen om te vertellen!

eerste dag Dhaka

De eerste dag in Bangladesh is heel goed verlopen. Iedereen is super vriendelijk, maar het is super druk hier. Veel arme mensen in de straten. Vandaag zijn we naar een veemarkt geweest waar ze koeien, geiten en kamelen verkochten voor het offerfeest. Een super leuke boottrip gemaakt in een klein vissersbootje en morgen trekken we naar het platteland!

Veel liefs,

Louise